เรื่องราวของฉัน

[Narada]

พวกเราเป็นคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำพวกเราเป็นคนขี้อาย ไม่มีความมั่นอกมั่นใจ ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนฝูงแล้วก็คนรอบข้าง จนเราไม่อยากไปสถานศึกษาหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ดีที่สุดด้วยเหตุว่าครอบครัวมักจะต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12เราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวยาวนานหลายวันเพราะแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยที่โรงพยาบาล เราเริ่มมีความรู้สึกว่าไม่มีใครต้องการพวกเราเลย พอเพียงถึงตอนปิดภาคเรียนพวกเราเริ่มมีลักษณะอาการเหม่อ ไม่ค่อยพูด ไม่ได้สนใจคนที่อยู่รอบข้าง ทุกๆวันเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานข้าว เราอยู่แบบงั้นติดต่อกันเป็นเวลานาน แต่ว่าเมื่อแม่มีความเห็นว่าพวกเราเริ่มแปรไป แม่ก็กล่าวว่าเราติดแต่ว่าโทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาถึงได้โง่อยู่อย่างงี้ พวกเรารู้สึกเศร้ามากมายที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบโยนพวกเราเลย เมื่อเปิดเรียนเราก็ท้อสำหรับการเรียนมากมายแม้กระนั้นก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานกระทั่งมีความคิดว่าครบแล้ว แต่ว่าเมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงแค่ข้อเดียวเมื่อคุณครูถามคะแนนเราบอกครูว่าได้1คะแนน เราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกอาจารย์ว่ารุนแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "คุณใช้ความคิดหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" เรารู้สึกเสียใจ  จนกระทั่งแทบร้องแต่เราก็เก็บความรู้สึกไว้เพื่อนฝูงก็พากันหัวเราะพวกเรา จากนั้นพวกเราก็ไม่เคยทราบควรทำยังไงกับชีวิต จนกระทั่งปัจจุบันนี้

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]